Open Vld zit met de handen in het haar. Met een historisch lage score van 8,3% in de peilingen, is de partij naarstig op zoek naar een reddingsboei om te ontsnappen aan de verdrinkingsdood. Volgens Arnout Gyssels van de Gazet van Antwerpen heeft de partij meerdere opties: nieuwe mensen, nieuwe voorzitter, nieuw merk of zelfs een oppositiekuur. De meest voor de hand liggende optie vergeet hij echter: doen wat ze reeds 25 jaar beloven.
De beweegruimte voor de Open Vld zou echter beperkt zijn. Op elke piste komt voorzitter Egbert Lachaert (Open Vld) immers premier Alexander De Croo (Open Vld) tegen.
Met nieuwe mensen, en zelfs nieuwe lijsttrekkers, naar de komende verkiezingen trekken, lijkt onbegonnen werk. De liberale politici klampen zich vast aan de macht, en zien er geen heil in om andere figuren naar voren te duwen. Minister van Justitie Vincent Van Quickenborne (Open Vld) vindt zelfs dat de partij zich meer dient te spiegelen aan ‘Team Justitie’.
Open Vld is verbrand
Voorzitter Lachaert een stap opzij laten zetten, zal evenmin soelaas brengen. De politieke macht berust immers bij De Croo. Bovendien zit men vast aan Vivaldi. Het “donkerblauwe verhaal” van Lachaert geraakte door de drang naar macht ook niet verder dan dat: een verhaal.
Een nieuwe merknaam voor de partij zou weinig meer zijn dan een marketingoefening. De naam ‘Open Vld’ is verbrand. Voor de nieuwe naam zal dit ook een kwestie van tijd zijn, daar hetzelfde slechts in een andere verpakking aangeboden zal worden.
Zichzelf komende legislatuur in de oppositie plaatsen, is tevens een idee waar men pretendeert mee te spelen. Op dat vlak zijn er twee kampen in de partij. Bovendien, wil men weer een monstercoalitie sluiten om het cordon sanitaire te behouden, zullen de zetels van Open Vld – hoe weinig ook – nodig zijn om de democratie afzijdig te houden.
Manifest gebrek aan politieke geloofwaardigheid
De analyse van GvA is zeker niet incorrect. Maar men vergeet één cruciaal iets: de liberalen komen in 25 jaar regeren hun beloftes niet na. Onze strategische onafhankelijkheid werd uitverkocht, de supranationale bevoegdheidsoverdracht wordt toegejuicht, de Senaat blijft na 25 jaar praat over deze op te doeken nog steeds bestaan, de belastingdruk vestigt onder liberaal bestuur record na record en het land staat op de rand van faillissement.
Wanneer de mandatarissen gevraagd worden naar de realisatie van afgelopen legislatuur, komen ze met moeite verder dan een “we hebben bestuurd“. De kiezer zit daar natuurlijk niet op te wachten. De kiezer stemt op programma’s, en wil die omgezet zien in beleid. Blijft dit uit, dan wacht de kiesdrempel. En dát is wat ze nu mogen ervaren bij de Open Vld. Het is een klein mirakel dat het ze het al 25 jaar weten te rekken.
