In mei bracht Vlaams Parlementslid Ilse Malfroot (Vlaams Belang) aan het licht dat slechts 2,4 procent van het sociale huurpatrimonium aangepast was voor invaliden. Daarom zegt de partij in een mededeling verplichte quota te willen invoeren voor het aantal sociale woningen dat rolstoelvriendelijk moet zijn.
Uit recente cijfers blijkt amper 2,39 procent van de sociale woningen geschikt te zijn voor mensen met verminderde mobiliteit of voor rolstoelgebruikers. Bij twaalf huisvestingsmaatschappijen maakte het slechts 1 procent van hun aanbod uit. Dat alles terwijl het aantal oudere huurders ieder jaar toeneemt.
Dubbel zoveel kans op armoede
“Ondertussen is met 49,2 procent bijna de helft van de huurders ouder dan zestig”, zegt Malfroot. “Veel van die ouderen zijn slecht ter been en zijn genoodzaakt zich te verplaatsen in een rolstoel of met een looprekje. Het is onaanvaardbaar dat deze mensen niet zouden kunnen beschikken over een lift.”
“Onderzoek wees eerder al uit dat minder mobiele mensen dubbel zoveel risico hebben om in armoede te belanden”, reageert Malfroot. “Ik herhaal dan ook mijn oproep aan de politieke verantwoordelijken om alsnog dringend werk te maken van een degelijk aanbod. Het kan niet dat mensen met een handicap door het beperkte aanbod op een wachtlijst terechtkomen en dan maar privaat moeten huren waar ze vaak belanden in dure woningen die in vele gevallen niet eens geschikt zijn.”
“Mensen met een beperking blijven in de kou staan”
Malfroot is dan ook absoluut niet te spreken over de slechte cijfers die minister van Wonen Matthias Diependaele (N-VA) vandaag in de media liet optekenen: “Volgens de minister zouden quota niet wenselijk zijn en laat je de beslissingen beter over aan de lokale autonomie van de woonmaatschappijen, omdat zij daar het beste zicht op hebben.”
“Maar gelet op de slechte resultaten en het gebrek aan vooruitgang, is het duidelijk dat deze maatschappijen er dus niet ‘het beste zicht’ op hebben”, besluit het Parlementslid. “Met Diependaeles beleid gaan vele woonmaatschappijen andere prioriteiten leggen en komen oudere mensen, net als mensen met een beperking, letterlijk en figuurlijk in de kou te staan.”
