De LGBTQ-activisten gaan steeds verder en de wereld blijkt steeds gekker. Maar termen zijn eenvoudiger te veranderen dan de biologische realiteiten van man en vrouw. Dat vindt althans publicist en arts op rust Theodore Dalrymple in zijn maandelijkse column ‘Splinter’.
De wereld heeft zonder twijfel altijd al een gekke plek geleken voor degenen die erin leven, en misschien lijkt het nog gekker naarmate we ouder worden. Tien jaar geleden zou het onmogelijk hebben geleken dat het idee om van geslacht te veranderen de samenleving zo in zijn greep zou krijgen als nu het geval is. Er zijn evenwel altijd – of in ieder geval al geruime tijd – een paar mensen geweest die zich voelen alsof ze het verkeerde lichaam hebben vanuit seksueel oogpunt (de meesten van ons hebben klachten over ons lichaam vanuit andere oogpunten).
Casablanca, transactivisme en Ernst Röhm
Toen ik een heel jonge arts was, was er één kliniek in het hele land waarheen degenen die van uiterlijk wilden veranderen wat betreft geslacht, doorverwezen moesten worden en een behoorlijk aantal operaties, voor zover ik me kan herinneren, werd uitgevoerd in Casablanca, in Marokko. Het was allemaal erg pragmatisch in plaats van ideologisch, en er werd geen groot gedoe van gemaakt.
In die tijd waren het vooral mannen die vrouwen wilden worden, maar nu zijn vrouwen (of meisjes) die mannen (of jongens) willen worden in de meerderheid. Dit is een verandering die ik niet heb zien uitgelegd.
Nu wordt bovendien iedereen die suggereert dat mensen niet van biologisch geslacht kunnen veranderen (wat mij een waarheid lijkt die zo evident is, althans in de huidige stand van de technologie, dat het tot voor kort de moeite niet waard was om te zeggen) behandeld alsof ze Ernst Röhm zijn. Dit in het beste geval. Dit is buitengewoon. In enkele jaren tijd is een idee dat niet eens de status van cliché bereikte, een ketterij geworden die zo schandalig is dat iedereen die het uitspreekt wordt behandeld alsof hij op de brandstapel moet worden verbrand.
Antifa in zwarte laarzen
Niet lang geleden liep ik met mijn vrouw door Londen op weg naar een dinerfeest toen we toevallig een conferentiecentrum passeerden waarin een journalist genaamd Helen Joyce (die ooit voor dat extremistische tijdschrift, The Economist, werkte) een vergadering van homoseksuelen, mannen en vrouwen, toesprak. Ze is nu beroemd, of berucht, omdat ze volhoudt dat, om de Bijbel te citeren, mannelijk en vrouwelijk heeft Hij de mens geschapen. En dat welke operaties een man ook ondergaat, welke hormonen hij ook inneemt, welke make-up of kleding hij ook draagt, hij nog steeds een man is en geen echte vrouw.
Natuurlijk kan alles in zekere zin iets anders worden als je alleen de terminologie genoeg verandert – maar dan heb je alleen woorden veranderd, geen dingen.
Lees verder onder de tweet.
Hey everyone – my paperback’s out! With new foreword and afterword! Buy, read, share, gift – and let’s keep this conversation going! https://t.co/UFE3e0f9X9 pic.twitter.com/7hEyPLUW8R
— Helen Joyce (@HJoyceGender) May 5, 2022
Hoe dan ook, er was een demonstratie buiten het conferentiecentrum, protesterend tegen de aanwezigheid van Helen Joyce. De demonstranten, die misschien honderd in aantal waren, waren erg opgewonden. Sommigen van hen droegen maskers. Toen mijn vrouw en ik voorbij liepen zonder iets te zeggen, riep iemand “fascist!”
We keken beiden om ons heen om te zien wie deze persoon was en waar hij zich bevond. We verwachtten een bedreigend figuur, gekleed in het zwart en met laarzen die dreunden (zoals trouwens veel van de demonstranten), toen we beseften dat ík de fascist was, geïdentificeerd als zodanig vanwege mijn kleding – een groen tweed jasje, corduroy broek en een groene gebreide das, algemeen bekend als het uniform van alle ware fascisten.
Het is opmerkelijk hoe degenen die het meest heftig iedereen die het niet met hen eens is beschuldigen van fascisme, zelf steeds meer op fascisten beginnen te lijken. Persoonlijk ben ik nog nooit door activisten verhinderd om te spreken – ik ben in hun ogen gewoonweg niet belangrijk genoeg. Maar ik sprak wel eens op een literair festival waarbij de spreker die na mij zou optreden door een groep of groepje dat zichzelf antifascistisch noemde, werd verhinderd om op te treden. De persoon in kwestie kwam het gebouw niet eens binnen, omdat de politie zei dat ze haar veiligheid niet kon garanderen en haar adviseerde te vertrekken. Het kwam natuurlijk niet bij de politie op om iets te doen aan de gewelddadige demonstranten.
De tirannie van de luide minderheid
In elk geval begin ik te begrijpen hoe het komt dat heel kleine groepen mensen een onevenredig grote invloed kunnen uitoefenen op een hele samenleving. Ze zijn maniakken; hun zaak, als het al een zaak genoemd kan worden, is voor hen van het grootste belang, de hele focus of betekenis van hun bestaan. De meesten van ons bekommeren zich niet genoeg om hun zaak om zich aan het verzet ertegen te wijden, vooral als dit ons zou blootstellen aan hun onaangenaamheid. De maniakken winnen bij verstek.
De meest interessante vraag over transseksualiteit is ‘Wat komt er daarna?’ – want er komt iets na. Ik dacht vroeger dat het incest zou zijn: in deze tijden van anticonceptie, welk rationeel argument kan er immers tegen worden ingebracht, mits (uiteraard) beide partijen ermee instemmen?
Maar ik had het mis. In Spanje, een baken van licht in de Europese duisternis, is bestialiteit zojuist gedecriminaliseerd – mits het dier daarna geen veterinaire zorg nodig heeft. Wat betreft toestemming, neem ik aan dat het impliciet moet zijn, dat wil zeggen dat het dier niet te veel mag worstelen.
