Extreem-links, extreem anti-Vlaams en extreem onbekwaam. Dat is in het kort de carrière van gewezen Ecolo-staatssecretaris Sarah Schlitz samengevat. Dat ze pas de wacht werd aangezegd nadat ze tot vier maal toe het parlement had voorgelogen, is tekenend voor de hele Vivaldi-regering waar ze deel van uitmaakte. Schlitz kwam onder vuur te liggen omdat ze aan organisaties die subsidies ontvingen expliciet vroeg om haar persoonlijk logo te gebruiken. In eerste instantie ontkende ze de feiten, tot haar leugens niet langer vol te houden waren. Dat schrijft Barbara Pas in haar maandelijkse column ‘Belgistan’.
De leugens van de groene extremiste waren de spreekwoordelijke druppel die de al even spreekwoordelijke emmer lieten overlopen. Want ook de rest van haar parcours als staatssecretaris was eerder een brokkenparcours.
Extreem-links
Zo benoemde Sarah Schlitz in 2021 Ihsane Haouach als regeringscommissaris bij het Instituut voor Gelijkheid van Vrouwen en Mannen (IGVM). Haouach is een militante islamist die steevast de hoofddoek draagt. Volgens het Vlaams Belang, maar ook volgens regeringspartner MR, druiste de benoeming van een vrouw die een hoofddoek draagt in tegen de neutraliteit van de staat. Bovendien is het bijzonder bedenkelijk dat aan het hoofd van een instelling die moet pleiten voor gelijkheid van man en vrouw iemand staat die net hét ultieme symbool van de onderdrukking van de vrouw promoot.
De carrière van Haouach duurde trouwens welgeteld twee dagen, omdat ze in een nota van de Staatsveiligheid werd gelinkt aan de extremistische Moslimbroederschap.
Extreem anti-Vlaams
Bij de start van de regering-De Croo stelde Schlitz haar beleidsnota Gelijke Kansen, Gender en Diversiteit voor aan het parlement. Ze pakte daarbij trots uit met een doventolk die naast haar stond, maar uitsluitend in het Frans tolkte. Schlitz sprak tijdens de hele uiteenzetting ook geen woord Nederlands. Om de eenvoudige reden dat ze gewoon geen woord Nederlands kent. Diversiteit en gelijke kansen… mais pas pour les flamands.
Niet veel later volgde flater nummer drie. Schlitz nam in Luik deel aan een door de ‘groene denktank’ (over een contradictio in terminis gesproken!) Etopia georganiseerde wandeling waar mannen niet welkom waren. Als staatssecretaris voor Gelijke Kansen meedoen aan discriminatie op basis van geslacht? Schlitz kon dat!
Extreem onbekwaam
En dan waren er dus de pertinente leugens in het parlement. Maar Schlitz zou Schlitz niet zijn, mocht ze niet nog een laatste keer haar haat tegenover alles wat Vlaams, rechts en mannelijk is, etaleren. In plaats van beschaamd het hoofd te buigen en af te druipen, wentelde ze zich nog eens in de slachtofferrol. Ze moest niet opstappen omdat ze had gelogen, maar wel omdat de Vlaamse nazi’s (ja, het stond er echt!) haar viseerden omdat ze een vrouw was.
Het contrast met het eerdere ontslag van die andere staatssecretaris, Eva De Bleeker (Open Vld), kan niet groter zijn. De Bleeker kreeg als staatssecretaris van Begroting een ezelstamp van haar premier en partijgenoot Alexander De Croo omdat ze de waarheid durfde vertellen over de desastreuze begroting. Schlitz werd nog meer dan een week door diezelfde De Croo de hand boven het hoofd gehouden terwijl ze stond te liegen dat ze er groen van zag. De Bleeker was in de hele Vivaldi-regering de enige die haar taak naar eer en geweten trachtte te volbrengen, en ze kon voor De Croo niet snel genoeg op straat worden gekeild. Schlitz was de vleesgeworden incompetentie, en moest voor De Croo zolang mogelijk aan boord worden gehouden.
Hopelijk mag voor de rest van de Vivaldi-regering snel het requiem van Verdi klinken.
