N-VA, nota bene de partij met de leuze ‘Voor Vlaamse welvaart’, verspreidde dinsdagavond de begrotingstabellen van regering-De Wever I. Daaruit blijkt een groot gebrek aan zekerheid: fraudebestrijding en terugverdieneffecten moeten goed zijn voor 17 miljard euro, een schatting die onrealistisch lijkt. Bovendien is deze opbrengst enkel haalbaar als de werkzaamheidsgraad 80 procent bereikt, een doelstelling die arbeidseconomen onhaalbaar noemen. “De regering-De Wever I toont zich als de overtreffende trap van de financiële fata morgana’s van de Vivaldi-regering”, hekelt Vlaams Belang-fractievoorzitter Barbara Pas in een mededeling van het Vlaams Belang.
De regering-De Wever I gaf de begrotingstabellen pas vrij onder druk van de pers, stelt Pas pijnlijk vast. “Deze regering is gebouwd op budgettair drijfzand”, hekelt ze. “Opnieuw rekent men op overschatte fraudebestrijding en onrealistische terugverdieneffecten.” Volgens Kamerlid en begrotingsspecialist Wouter Vermeersch (Vlaams Belang) is dit een typisch Belgisch compromis dat links en rechts wat aanpast, maar geen structurele oplossing biedt om de begroting echt op orde te krijgen.
In 2020 noemde N-VA de begrotingstabel van regering-De Croo I nog “één velletje papier met amper 37 regeltjes”, het resultaat van “slordig haastwerk”. Maar regering-De Wever I doet het nauwelijks beter. Slechts 116 miljoen euro komt uit institutionele en politieke vereenvoudiging, terwijl twee derde van de begroting steunt op omstreden terugverdieneffecten.
Een begroting van wishful thinking
Wouter Vermeersch haalt vernietigend uit naar de begrotingsplannen: “Vivaldi greep al naar fraudebestrijding en terugverdieneffecten, en nu doet de regering-De Wever daar nog een schep bovenop.” Hij wijst erop dat Theo Francken destijds een miljard euro voor fraudebestrijding onrealistisch vond, terwijl men nu maar liefst 17 miljard euro rekent op fraudebestrijding en hervormingen. “Zelfs arbeidseconomen stellen dat een werkzaamheidsgraad van 80 procent onhaalbaar is. Dit beleid is gebaseerd op financiële fata morgana’s”, concludeert Vermeersch.
Opvallend is dat de regering-De Wever I haar cijfers na de eerste publicatie nog aanpaste: plots werd een extra miljard aan arbeidsmarkthervormingen gevonden, samen met nog eens 100 miljoen extra voor fraudebestrijding. Pas velt een vernietigend oordeel: “De regering-De Wever I geeft weinig vertrouwen aan wie werkt, spaart en onderneemt in dit land.” Daarbovenop zouden de nettolonen al een jaar vroeger stijgen, namelijk in 2026 in plaats van 2027, maar hoe dat budgettair en fiscaal te rijmen valt, blijft een raadsel. “Dit is bric-à-brac-werk: Vivaldi 2.0”, aldus Vermeersch op X.
