Premier Alexander De Croo (Open Vld) heeft donderdag in de Kamer verkondigd dat het incident rond Teherangate is ‘gesloten’, maar daar zijn de socialisten en de groenen het helemaal niet mee eens. De evidente oplossing zou zijn om buitenlandminister Hadja Lahbib (MR), die de visa voor de burgemeester van Teheran en zijn entourage afgaf, te ontslaan. Maar MR-voorzitter Georges-Louis Bouchez heeft een veto hierover gesteld. Hij wil het electoraal gewicht van Lahbib in Brussel blijven kunnen gebruiken. In de Standaard is de commentaar genadeloos: “Hapert er iets aan het moreel kompas van Open Vld?”
Eerder deze maand kregen de burgemeester van Teheran en dertien entourageleden een visum voor een burgemeestersconferentie in Brussel. Dat is natuurlijk diplomatiek zeer precair, gezien Iran tot voor kort Olivier Vandecasteele onterecht vasthield en heeft gebruikt als pasmunt voor het vrijlaten van de veroordeelde terrorist Assadolah Assadi.
De verantwoordelijkheid van Lahbib, die (zogezegd) op aansturen van voormalig Brussels staatssecretaris voor Internationale Aangelegenheden Pascal Smet (Vooruit) de nodige visa afgaf, blijkt groot. Vijf van de zeven Vivaldi-partijen kijken Lahbib met de nek aan en ook in de pers is de kritiek groot. “Leugens, halve waarheden, en politieke spelletjes”, klonk het in De Morgen. De ene keer zei Lahbib immers dat ze niet anders kon dan de visa afgeven, de andere keer dat Smet te veel druk had uitgeoefend.
En excuses – die in feite in de regeringskern waren afgesproken – kwamen er ook niet. Lahbib krijgt nog wel ruggensteun van de eigen partij MR – wat natuurlijk het belangrijkste is als je je job als minister wil behouden. Wil de premier of een andere regeringspartij dan de kwestie doorduwen, dreigt de val van de regering. En niemand binnen de regering wil dat in feite riskeren, gezien de desastreuze peilingen voor de systeempartijen.
Brinckman (DS) maakt Open Vld met grond gelijk
Maar volgens Bart Brinckman van De Standaard heeft de premierspartij Open Vld hierdoor niet alleen elke geloofwaardigheid, maar ook haar “moreel kompas” verloren. “Zonder mededogen slachtofferden de liberalen hun partijgenoot [en voormalig staatssecretaris van de Begroting] Eva De Bleeker, het liegende hoofd van de Belgische diplomatie mag aanblijven”, schrijft Brinckman. “Het enige eervolle is haar te ontslaan.”
En Brinckman geeft ook voldoende argumentatie voor dat ontslag. “Als minister van Buitenlandse Zaken etaleert Lahbib een merkwaardig gebrek aan diplomatieke en politieke feeling”, zo staat in de Mediahuis-krant. “Ze lijkt Alice in Wonderland die slechts napraat wat haar voorzitter, aan wie ze schatplichtig is, influistert. Doorlopend moest ze de antwoorden van een toegeschoven papiertje aflezen. […] Wie verzint het ook om een volslagen Nederlandsonkundige neofiet op zo’n uitdagende plek te zetten?”
Brinckman eindigt zijn editoriaal met een spreekwoordelijk nekschot voor Open Vld. “De burger hoeft niet alles te pikken tot meerdere eer en glorie van het voortbestaan van Vivaldi”, aldus de politieke veteraan-journalist. “De Croo lijkt stilaan de verkoper in de ‘Dead Parrot sketch’. In die legendarische Monty Python-act maakt John Cleese zijn beklag over een recente aankoop, een heel bijzondere papegaai. Morsdood volgens de klant, springlevend volgens de verkoper. Voor Open Vld komt zo de kiesdrempel in zicht.”
