Vlaams parlementslid Elisabeth Meuleman (Groen) stopt volgend jaar met de nationale politiek. Ze is niet de eerste. Groen kampt op die manier met een braindrain in de verschillende parlementen. Dat meldt De Standaard.
Na partijgenoten Bjorn Rzoska (Vlaams Parlement), Barbara Creemers (Kamer) en Juan Benjemea Moreno (Brussels Parlement) al bekendmaakten dat ze stoppen met de nationale politiek, kondigt nu ook Elisabeth Meuleman aan dat ze afziet van een parlementair zitje volgend jaar. De groene onderwijsexperte wil scoren bij de gemeenteraadsverkiezingen, zegt ze in een reactie aan De Standaard. Meuleman steekt net als Creemers en Moreno niet weg dat het geen vrolijke tijd is om aan politiek te doen. Volgens haar is er sprake van een verruwing, die minder zichtbaar is in de gemeentepolitiek.
Als het geen aangename tijd is om aan politiek te doen, dan geldt dat zeker voor Groen. De federale regeringsdeelname lijkt immers fout af te lopen. Zo kwam minister van Energie Tinne Van der Straeten niet ongeschonden uit het debacle rond de kernuitstap. Deze week kwam Vlaams vicepremier Petra De Sutter dan weer onder vuur te liggen. Het groene boegbeeld in de Vivaldi-regering is namelijk verwikkeld in het Bpost-schandaal.
Code Groen
De timing van Meulemans aankondiging is opmerkelijk. Groen start vrijdag immers met een partijcongres dat de naam ‘Code Groen’ draagt. Is die operatie verbonden met de opvallende exodus van Groen-parlementsleden uit de politiek? Er zijn vast leukere jobs dan mandataris zijn van een partij die zich in woelig vaarwater bevindt.
Partijwoordvoerster Veva Daniels zegt in De Standaard dat er geen link is. “Dat er nu enkele parlementsleden, maar ook lokale mandatarissen, nadenken over hun toekomst heeft te maken met onze interne procedures omtrent lijstvorming. Bij Groen worden de lijsten door de leden samengesteld, eind deze maand komen de pollcomités voor het eerst samen, tegen december moet de puzzel gelegd zijn.”
Statutaire regels
Er bestaan echter twee statutaire regels die ertoe leiden dat Groen-politici moeten kiezen voor een lokaal of nationaal mandaat. Vooreerst is er de decumul, een schepen-of burgemeestersambt gaat voor de partij niet samen met een parlementszetel. Daarnaast maakt Groen gebruik van de zogenaamde rotatieregel. Wie twee keer op rij parlementslid is geweest, moet doorschuiven.
Voor een aantal Groen-parlementsleden wenkt dus een dilemma. Denk aan Wouter De Vriendt of Kristof Calvo. In het verleden kozen zij het nationale boven het lokale niveau. Het is maar de vraag wat zij nu gaan doen.
