Onze samenleving wordt steeds meer divers. In Vlaanderen is meer dan 27 procent, en in het Brussels Hoofdstedelijk Gewest is meer dan 77 procent van de bevolking van buitenlandse herkomst. Veel van die personen komen van Maghreb-landen, waar de islam heerst. Volgens linkse partijen en de mainstream media is dit een verrijking, maar waarom voelt dit niet zo als je op straat wandelt in Brussel of Antwerpen? Waarom zijn de traditionele islam en de westerse democratische samenleving onverenigbaar?
De aanwezigheid van de islam in Europa is onmiskenbaar. België telt bijvoorbeeld ruim 300 moskeeën. Soms hoor je wel eens zeggen dat de islam en het christendom eigenlijk dezelfde religie zijn, maar met een andere invulling. Als je de fundamenten van beide geloven echter analyseert en vergelijkt, kom je tot de conclusie dat een moderne westerse samenleving en de islam onmogelijk hand in hand gaan.
Een van de grootste verschillen tussen een moderne westerse democratie en de islam is het gebrek aan seculariteit bij die laatste. Voor moslims is de islam de wet. Het stelsel van regels waaraan moslims zich moeten houden heet de ‘shari’a’, en bestaat voornamelijk uit drie grote bronnen: de koran, de ‘soenna’ en de ‘idjtihad’. De shari’a geldt op personele basis, namelijk voor alle moslims, in welk land die zich ook bevinden. De Universele Islamitische Verklaring van de Rechten van de Mens (1981) en de Cairo-Verklaring van Mensenrechten in de islam (1990) maken mensenrechten ondergeschikt aan de shari’a.
Shari’a: islamitisch recht dat overal ter wereld geldt
Moslims geloven dat Allah in de 7de eeuw zijn wil te kennen gaf aan de profeet Mohammed. Circa 30 jaar na de dood van Mohammed werden die openbaringen opgetekend in een boek: de koran. Voorschriften en gedragsregels uit de koran zijn godsgegeven en staan als zodanig eeuwig vast. De koran noemt zelf enkele misdrijven (ontucht, wijn drinken, diefstal), waarbij de koran meteen ook de straf bepaalt (dood, geseling, het afhakken van een hand of voet). Het probleem is dat deze straffen niet verlicht of verzwaard kunnen worden, noch is genade mogelijk, want Allah zelf heeft deze misdrijven en straffen omschreven.
De soenna betekent de manier van de profeet. Het zijn de gewoonten die ten tijde van Mohammed bestonden en door hem en zijn aanhangers werden verspreid. Idjtihad tenslotte betekent “creatieve rechtsvinding”. Het gaat om analogische interpretaties van reeds bestaande normen, en lacunes in de islamitische wet die worden opgevangen door consensus onder de islamitische rechtsgeleerden.
Onderwerping
Het probleem stelt zich als we kijken naar het algemene uitgangspunt van de islam. Het woord “islam” betekent overgave, onderwerping. Dat is meteen ook het doel van de islam. De shari’a deelt de landen van de wereld in twee groepen in. Een daarvan is de ‘dar al-harb’; de landen waar de islam niet heerst. Volgens de shari’a is de islamitische wereld per definitie in oorlog met deze landen.
Een van de fundamenten, een basispijler van onze westerse samenleving, is het respect voor de medemens. In de radiacale islam gaat men ervan uit dat de mens inherent slecht is, en enkel goed kan worden door de islam te belijden. Niet-islamieten zijn dus per definitie mensen voor wie men geen respect kan hebben. Deze mensen moeten onderworpen worden. Wanneer linkse partijen prediken dat iedereen zichzelf moet kunnen zijn, en tezelfdertijd de islam met open armen verwelkomen, ondergraven ze dus hun eigen doelstelling.
Belangrijk op te merken is dat dit opiniestuk de islam analyseert zoals die traditioneel is voorgeschreven. Uiteraard hanteren moslims wereldwijd diverse interpretaties en praktijken. Niet alle moslims volgen dezelfde religieuze normen of passen dezelfde inzichten toe. Het doel van dit stuk is dan ook niet om elke moslim te vereenzelvigen met de traditionele islam zoals die hierboven wordt toegelicht.
