In zijn maandelijkse column ‘Mediacircus’ hekelt Bart De Meulenaer de berichtgeving rond de staatsbon. Dit gefaalde project van Vivaldi wordt afgedaan als een groot succes, maar blijkt uiteindelijke een grote flop. “Als de Belg zijn vertrouwen in de overheid heeft getoond, dan is dat omdat de overheid foefelt met haar eigen belastingen”, klinkt het.
Na een ongeziene media-campagne voor de staatsbon, trapte een groot deel van de Belgen erin. Het is toch vrij bijzonder dat dit volk nog altijd gelooft wat de gazetten drukken. Men verkoopt dit boerenbedrog als een bewijs dat de Belg nog in België gelooft. Een paar kanttekeningen.
Regels voor u, niet voor de overheid
Ten eerste heeft de federale regering haar eigen fiscale regels in een bocht rond de staatsbon gelegd, omdat ze de roerende voorheffing ervoor heeft verlaagd. In een normaal land heet dat concurrentievervalsing en de banken waren dan ook boos.
Zij moést wel die fiscale regels in een bocht leggen, indien zij de belegger ietwat van opbrengst wou garanderen. Dat had ook gekund door de interest hoger te maken, maar dat zou de internationale markten vreemd doen opkijken, want waarom moet België zoveel interest bieden om aan kapitaal te raken?
Dus werd er gekozen om dat niet te doen, maar om de belastingen op de opbrengsten (de interesten dus) lager te houden, zodat de interest niet hoger moest zijn. Een broekzak-vestzak operatie voor de overheid, maar tevens een vlucht uit de fiscale hel van het Belzieke bestel, dus.
Geld te veel
Ten tweede bleek daarna dat de overheid veel te veel had opgehaald. Dat moet men zich goed voorstellen. Men schrijft dus een financiering uit, die veel duurder is, dan een financiering van een jaar geleden (door de gestegen interesten) en dan haalt men …. te veel op. Een dure klucht dus.
Onmiddellijk kwamen er al stemmen die voorstellen hadden om dat geld op te doen. Migratie was natuurlijk één van de wensdromen. De belegger investeerde volgens die mensen in stijgende migratie. Ik weet niet of die mensen ooit buiten komen…
Vandenbroucke’s handen jeukten al
Ten derde had Vivaldi daarna de schaamteloosheid om met die cash te leuren bij de banken om dat geld aan een hogere opbrengst te kunnen beleggen, wat de banken deed riposteren dat dat alleen maar de hypotheekrentes zou opdrijven. Maar ja, er was nu toch éénmaal te veel geld opgehaald en het is zinloos de oude lenigen ermee af te korten, want die zijn goedkoper dan die nieuwe. Dus wat doe je met een teveel aan geld als je chronisch geld tekort komt? Vicepremier Frank Vandenbroucke (Vooruit) droomde al van een kampvuur maar dat is zo een koolstofdioxide-bende hé en dus kon minister van Financiën Vincent Van Peteghem (cd&v) op tijd zijn doosje lucifers afpakken. Of Frank daarna fysiek werd, is niet bekend.
Daarnaast heeft de Raad van State laten weten dat de truuk met de roerende voorheffing is goedgekeurd. Wat dus betekent dat de concurrentievervalsing nu officiëel mag van het controleorgaan.
Dàt malgoverno wordt als een succes verkocht en men schrijft in de vierde macht dat deze grandioze overwinning van minister Van Peteghem hem zeer populair zal maken bij de kiezer. Ik vraag me af waar ze het blijven halen.
Druppel op een hete plaat
Nog een keer: Vivaldi leent duur, moet de uitlener belonen door haar eigen fiscale regels uit te hollen, dan heeft ze veel te veel geleend, waarmee ze probeert de hypotheken duurder te maken en daarvoor gaat de kiezer ze belonen?
Overigens is dat overweldigende succes van de staatsbon nog steeds kleiner dan het begrotingstekort. Men haalde een kleine 22 miljard op en het begrotingstekort voor 2023 is geraamd op 28 miljard. 6 miljard meer dan wat de staatsbon opbracht. Dat kan de euforie misschien wat herleiden tot realiteitszin.
Als de Belg zijn vertrouwen in de overheid heeft getoond, dan is dat omdat de overheid foefelt met haar eigen belastingen. Ofwel omdat de gemiddelde Belg een economisch-financiële analfabeet is, die zelfs een stofzuiger zou kopen van Theofiel Boemerang uit Suske en Wiske.
Is het nu nog steeds iets om fier te zijn, die staatsbon?