Men moet jobs en werken weer aantrekkelijk maken. Maar daar knelt het schoentje natuurlijk in Belgenland: is werken wel nog voor iedereen aantrekkelijk? Tijd om de werkende Vlaming meer te verlonen. Dat schrijft Vlaams Belang-voorzitter Tom Van Grieken in zijn tweewekelijkse column ‘Res Publica’.
“De nieuwe slager komt van buiten Europa”, kopte De Standaard daags na 1 mei bijna triomfantelijk. In het artikel lezen we dat economische migratie noodzakelijk zou zijn om knelpuntberoepen in te vullen in Vlaanderen. Vrachtwagenchauffeurs, chef-koks, zorgkundigen en ja, nu ook slagers moeten we blijkbaar buiten de EU gaan zoeken, vooral uit de Turkse en Marokkaanse contreien. In se is die arbeidsmigratie gewoon een bijkomend migratiekanaal, dat lustig wordt misbruikt: de fraude met arbeidsvergunningen voor Turken en Marokkanen ligt nog vers in het geheugen. Het antwoord op de tekorten in bepaalde beroepssectoren? Activering.
Men moet die jobs en werken tout court weer aantrekkelijk maken. Maar daar knelt het schoentje natuurlijk in Belgenland: is werken wel nog voor iedereen aantrekkelijk?
Werken loont te weinig
Het antwoord op die vraag is eenduidig: neen. Het was in een ogenschijnlijk verwaarloosbaar BV-interview dat de realiteit nog eens breed werd uitgesmeerd. Eva Pauwels liet in Het Laatste Nieuws optekenen dat werken voor haar eigenlijk niet loont. Letterlijk: “Ik wilde heel graag terug drie vierde gaan werken. In de horeca of elders. Maakte me niet uit. En ik had ook al snel een jobaanbieding. Alleen geniet ik nu van een sociaal tarief voor mijn energiekosten. En dat dreigde ik te verliezen bij een vaste job. Rekening houdend met het loon dat me geboden werd, zou ik er maandelijks minder aan overhouden.”
U leest dat goed: gaan werken zou er voor zorgen dat mevrouw Pauwels op het einde van de maand minder zou overhouden. Dat ze daarin niet alleen staat, maakten andere getuigenissen die volgden op haar ontboezeming meer dan duidelijk. Laat ons eerlijk zijn: wie werkt voor zijn of haar brood haalt daar zeker voldoening uit, maar op het einde van de maand moeten de rekeningen betaald worden. Werken moet dus lonen. Maar dat is in dit land al lang niet meer het geval.
Integendeel: de belastingen op arbeid zijn in België het hoogst van alle OESO-landen. Nergens in de beschaafde wereld roomt de overheid zo veel van het loon af als in België. De belastingdruk, het verschil tussen wat de werknemer kost aan de werkgever en wat de werknemer netto krijgt, blijft daarnaast ook nog eens oplopen.
Het zijn cijfers om van te duizelen. Voor een alleenstaande zonder kinderen met een doorsnee loon bedroeg de belastingdruk in ons land vorig jaar maar liefst 53 procent. België is daarmee het énige industrieland ter wereld waar meer dan de helft van het brutoloon door de staat wordt ingepikt. En wat krijgen mensen daarvoor terug? Is het leven in België beter dan in Denemarken? Beter dan in Finland? Beter dan in Nederland? Natuurlijk niet. Het geld komt vlot binnen bij de Belgische overheid en wordt – het begrotingstekort van 27,4 miljard euro indachtig – nog veel vlotter uitgegeven. Maar wie wordt er eigenlijk beter van deze regering?
Wie wordt er beter van dit beleid?
Om te beginnen zijn de vakbonden beter geworden van deze regering. Vivaldi trekt dit en volgend jaar miljoenen euro’s extra uit voor die vakbonden. Geld dat zij eigenlijk niet nodig hebben. Officieel is er nauwelijks wat geweten over de geldstromen achter de drie grote vakbonden, maar zeker is dat het om fabelachtige bedragen gaat.
Wie ook nog beter is geworden van deze regering? De massamedia. Jaarlijks geeft deze regering een extra vergoeding van zo’n 170 miljoen vergoeding euro aan Bpost. Waarvoor? De bedeling van kranten en tijdschriften. U leest dat goed: op een moment waar het vertrouwen van het publiek in de pers en politiek nooit lager heeft gelegen, gebruikt die tweede belastinggeld om die eerste een duwtje in de rug te geven.
In deze tijden waar meer en meer mensen in eigen land de eindjes niet meer aan elkaar kunnen knopen, geeft deze regering het geld ook nog eens met bakken uit aan de andere kant van de wereld. In 2021 alleen al gaf België 1,7 miljard euro uit aan ontwikkelingshulp.
We helpen de rest van de wereld naar goede Belgische tradities natuurlijk ook niet alleen buiten onze grenzen, ook binnen onze grenzen mag dat wat kosten. De asielfactuur is inmiddels opgelopen tot meer dan 1 miljard euro. Geld dat voor het grootste deel gaat naar asielbedriegers: het grootste deel van de asielaanvragen wordt immers afgewezen wegens geen grond.
Het geld halen waar het zit
De oplettende lezer ziet al waar ik heen wil: de Belgische regering haalt veel geld binnen. Dezelfde regering geeft ook veel geld uit, maar niet aan de mensen die zich elke dag krom werken om deze ‘failed state’ draaiende te houden.
Voor mijn partij, het Vlaams Belang, is het simpel: werken moet weer lonen. Wie werkt, moet op het einde van de maand meer overhouden. Door de belastingvrije som op te trekken naar het niveau van het leefloon en de tweede belastingschijf van 40 procent naar 30 procent te halen, zouden werkende Vlamingen al snel 150 euro netto per maand meer over houden. Ja, dat kost geld, maar het geld is er. Deze maatregel vergt geen grote politieke moed, alleen de politieke wil om het geld te besteden aan diegenen die het verdienen.
