In zijn maandelijkse column ‘Mediacircus’ houdt Bart De Meulenaer de mainstream media een spiegel voor. Het bestaan van een Vlaamse identiteit wordt zonder verpinken met de voeten getreden door journalisten, maar Palestijns nationalisme wordt geprezen. “En dat is vreemd. Want als er nu een keer één nationaliteit is die opzichtig werd geconstrueerd en die niet te vinden valt in de geschiedenis, dan is het de Palestijnse nationaliteit”, klinkt het.
We beleven bijzondere tijden. Dikwijls lazen we in de pers dat het Vlaams-nationalisme een fata morgana najoeg. Want dat Vlaanderen van het strijdlied, de Vlaamse Leeuw, dat bestond helemaal niet meer en had geen bal met Antwerpen, Mechelen en Hasselt te maken. Vandaar dus dat je dikwijls kon lezen dat het Vlaams-nationalisme gebaseerd was op een geconstrueerde identiteit. Een uitgevonden nationaliteit.
Los van het feit dat alle nationaliteiten psychosociale constructies zijn en dat de Vierde Macht hier dus de bal misslaat, want dat ook Duitse, de Zaïrese, de Franse, de Canadese, de Libanese en wat-weet-ik-welke nationaliteit een geconstrueerde nationaliteit is. Dat is duidelijk. Minder duidelijk is waarom het alleen de Vlaamse identiteit ondergraaft en niet alle andere.
Identiteit: overal, behalve hier?
Ik weet trouwens niet goed wat er fout is aan een geconstrueerde identiteit. Iedere identiteit is een sociale constructie. Zelfs het afwijzen van identiteit, wat vooral in België bij de wereldburgerlijke linkerklasse voorkomt, is een identiteit, want ze komt zoals ik schreef vooral voor in de belzieke linkse kringen. Verbondenheid in non-identiteit is helaas ook een identiteit. Kom dat tegen.
Ik schreef eerder trouwens reeds dat we onze identiteit niet mogen laten verdampen. Maar kijk nu, hoe vanuit dezelfde hoek een warm gevoel voor de Palestijnse nationaliteit opborrelt. En dat is vreemd. Want als er nu een keer één nationaliteit is die opzichtig werd geconstrueerd en die niet te vinden valt in de geschiedenis, dan is het de Palestijnse nationaliteit.
Palestijns nationalisme: iets van nu
Zelfs de Koran noemt het gebied niet Palestina, maar noemt het wel Israël. Het gebied was ook ooit Brits Mandaatgebied. Het was geen Palestina. Voor het Britse Mandaat was het het Ottomaanse keizerrijk. Niet ‘Palestina’. Daarvoor was het een deel van de Islamitische Staat van de Egyptische Mammelukken. Niet Palestina. Daarvoor was het deel van een Arabisch-Koerdisch keizerrijk. Niet Palestina. Het is deel geweest van het Koninkrijk van Jeruzalem, onder Godfried van Bouillon. Niet Palestina.
Onder de Ummayaden, Byzantijnen, Romeinen, was het niet Palestina. Onder Alexander de Grote ook niet en onder de Perzen evenmin. Bij de Babyloniërs niet. Bij de Twaalf Stammen van Israël ook niet. En toen het Kanaän was, was het ook niet Palestina. Bon, ik zal wel wat trappen overgeslagen hebben, maar het is ver zoeken naar ‘de Palestijnen’. Het dichtste komen de ‘Filistijnen’, dat rijmt tenminste.
Het gebied is Palestina sinds Balfour. Sinds Joden het land kochten van Arabische grootgrondbezitters. Je mag boos zijn op Israël, en premier Benjamin Netanyahu een eikel vinden. Dat mag best. Je mag boos zijn op de Israëli’s, we leven in een vrij land, toch? Maar zeg niet dat de Palestijnen een eeuwenoude natie vormen. Arafat was een Egyptenaar en binnen het Midden-Oosten is er maar één echte natie en dat is de dar al-slam.
De Palestijnse nationaliteit werd uitgevonden, werd sociaal geconstrueerd, om zich af te zetten tegen Israël, de schandvlek binnen de dar al-islam. Ik veroordeel dat niet in déze column. Maar verwar theocratische aspiraties niet met nationalisme.
Immer inconsequent
Leon De Winter beschrijft dat ook in zijn column in De Telegraaf ‘Nuttige idioten geven Hamas rugdekking’. Hamas heeft geen belang bij een vrij Palestina, maar wil de vernietiging van Israël. En Iran duwt aan de kar. Voor 72 maagden de man. Dat heeft NIETS met de bescherming van Palestijnse kinderen te maken, of met Palestijnse zelfbeschikking, tradities en fierheid te maken. Het is dar al-islam.
Het valt op dat onze pers niet dieper graaft. En dat ze wél de sociale constructie van de eeuwenoude (en dus veranderlijke) Vlaamse identiteit als ongeloofwaardig afwijst en tezelfdertijd de piepjonge constructie van de Palestijnse identiteit als onomstotelijk historisch feit projecteert.
Ik spreek me hiermee niet uit over de oorlog op zichzelf, maar over een gebrek aan consequentie in de Vierde Macht.
