Het aantal kinderen in Vlaanderen dat vorig jaar intensieve hulp en bescherming moest krijgen omdat ze opgroeien in een verontrustende situatie is gestegen naar een nieuw record. Dat meldt Het Nieuwsblad.
Met de term “maatschappelijke noodzaak” bedoelt de Vlaamse jeugdzorg dat hulpverleners zich zoveel zorgen maken over de thuissituatie van een kind dat er intensieve begeleiding en bescherming nodig is, omdat gewone hulpverlening niet meer volstaat. In die gevallen gaat het om verwaarlozing, mishandeling, seksueel misbruik, zware conflicten binnen het gezin of ouders die kampen met psychiatrische problemen of verslaving. In veel gevallen willen de ouders niet meewerken.
Uit cijfers die het Agentschap Opgroeien blijkt dat het aantal kinderen dat in 2022 hulp moest krijgen wegens die “maatschappelijke noodzaak” naar een nieuw record gestegen is. De Ondersteuningscentra Jeugdzorg volgden vorig jaar 13.775 kinderen op, de Vertrouwenscentra Kindermishandeling 2.689 en de sociale diensten van de jeugdrechtbank volgden ook nog eens 17.283 kinderen op, voor wie de jeugdrechter een beschermingsmaatregel had opgelegd.
In totaal gaat het dus over meer dan 33.000 kinderen in Vlaanderen die in nood verkeren en bescherming nodig hebben. Hoewel sommige kinderen twee keer in de cijfers kunnen voorkomen, verandert dat volgens Niels Heselmans van het Agentschap Opgroeien niets aan de tendens. In 2019 ging het namelijk over 29.000 kinderen die hulp ontvingen door “maatschappelijke noodzaak.”
Overheid moet ingrijpen
Voor een sluitende verklaring zal verder onderzoek nodig zijn. “Maar we gaan ervan uit dat er binnen de samenleving een grotere alertheid bestaat, waardoor meer kinderen op de radar van de jeugdhulp komen”, zegt Heselmans. “Bovendien werden problemen vroeger ook meer binnen de familie opgelost. Nu wordt er sneller naar de overheid gekeken om hulp te bieden.”
Volgens experts zit de jeugdhulp echter met grote wachtlijsten, een personeelstekort en een plaatstekort. “Daardoor slaagt de hulpverlening er lang niet altijd in snel genoeg op te treden, waardoor situaties juist escaleren”, zegt Stefaan Pleysier, prof Jeugdrecht aan de KU Leuven.
